Leipzig, Markkleeberg, wekt veel herinneringen bij me op. Wind, kou, hotel Atlanta, het spookhuis en de jaarlijkse week van de stress genaamd de Nederlandse kwalificatiewedstrijd. Zeker niet mijn favoriete wedstrijdlocatie. Hoe passend was het dat juist in Leipzig mijn eerste wedstrijd sinds lange tijd plaatsvond. Hoe dat afliep? Verbazingwekkend goed!
Time-out
In 2019 voer ik mijn laatste wedstrijd, het Wereldkampioenschap in La Seu d’Urgell (ESP). Dit verliep helaas niet zoals gehoopt, en de Olympische droom van 2020 viel definitief in het water. Na mijn terugkeer in Augsburg heb ik lang niet in de boot gezeten. De kano stond even niet bovenaan mijn lijstje. Ik voer al sinds 2009 mee met de grote wedstrijden. 11 jaar in het Nederlands team. Dat zijn een hele hoop leuke jaren en momenten waarop ik trots was op mezelf. Maar het aantal teleurstellingen in de boot wint het toch van de succesmomenten. Het was even genoeg. Ik moest ertussenuit.
Diploma op zak en aan de bak
Eind 2019 heb ik mijn aandacht volledig gericht op het afronden van mijn hbo-opleiding. In 2015 ben ik gestart met de opleiding HBO Communicatie, van hogeschool NTI. Dit heb ik altijd goed kunnen combineren met het sporten, maar het werd nu toch wel tijd om dat diploma ook in de wacht te slepen. Dus ben ik in januari 2020 gestart met mijn stage en afstuderen bij, hoe toevallig, NTI zelf. Als NTI-student stagelopen en afstuderen op de marketingafdeling van NTI was natuurlijk erg bijzonder. En na het onvangen van mijn hbo-diploma ben ik blijven hangen. Dat zegt wel genoeg!
Kriebels
Na het gekke coronajaar van 2020 stonden er in 2021 weer een aantal wedstrijden op de planning. Bij mij ging het ook kriebelen en van het een kwam het ander. Daar stond ik, op de startlijst van de eerste Worldcup van het jaar! Zonder wildwatertraining was ik wel wat nerveus, dus ben ik ter voorbereiding nog een weekje naar mijn geliefde Augsburg gegaan. Het was onwijs spannend, die eerste training op de baan. Ik had al anderhalf jaar geen golfje meer gezien. En natuurlijk maakte ik me zorgen om niets, het wildwatergevoel verleer je niet en het was nog net zo leuk als anderhalf jaar eerder.
Alles of niets
Mijn doel voor die wedstrijd in Leipzig was simpel: kom zonder gemiste poortjes aan bij de finish. Dit geeft wel aan hoeveel zelfvertrouwen ik had voor die wedstrijd. Mijn eerste run was ook heel erg veilig. Ik voer netjes, had mooie lijnen en haalde alle poortjes. Snel was ik niet, maar dat had ik ook niet verwacht. Tijdens de eerste run en na de finish voelde ik weer hoe tof het varen van wedstrijden was. Ik wilde meer. De strategie voor run 2 werd aangepast. Doel: zo snel mogelijk en zonder fouten. Alles of niets. Ik was deze keer totaal niet zenuwachtig omdat ik niets te verliezen had. Ik had niet maandenlang hard getraind, was echt niet top-fit, en had nul verwachtingen. Het gevolg hiervan was dat ik heel zorgeloos voer en er echt van kon genieten. Mijn tweede run was top. Bijna goed genoeg voor een plek in de halve finale. Dat smaakte naar meer…
Ik kon het niet bij die ene wedstrijd laten. Ik heb me daarna direct aangemeld voor een wedstrijd in Praag. En ik verwacht dat ik mijn boot voorlopig niet meer hoef af te stoffen.
