Life
Het rusten is eindelijk voorbij!
Acht weken later en ik mag eindelijk weer hard trainen! Na een blessure aan mijn schouder en een aantal weken rusten en herstellen kan ik nu weer op normale intensiteit trainen zonder dat het pijn doet. Nog net op tijd voor de Wereldkampioenschappen voor onder 23 jaar in Krakow volgende week. Voor iedereen die nu denkt ‘Huh, hoezo schouderblessure?’ komt hieronder het verhaal.
Eind mei zijn we naar Liptovsky Mikulas (Slowakije) afgereisd voor de deelname aan de Europese Kampioenschappen. Dit was hét moment voor Nederland om de laatste Olympische startplaatsen te verkrijgen. Onze kansen waren hoog aangezien er nog maar weinig landen over waren en het niveau redelijk gelijk lag. Ik en Martina hadden beide kans op deze plek in de categorie K1 Dames. De training op de baan verliep goed en we waren in vorm. Precies één week voor de wedstrijd maakte ik een fout waardoor de Olympische droom in één klap voorbij was. Door een ongelukkige val op mijn rechter schouder had ik zo veel pijn dat ik deze nauwelijks meer kon bewegen. Ik wist niet wat er mis was maar ik kon niet meer slapen van de pijn, ik moest alles met links doen en peddelen kon ik wel vergeten. Ik ben die week nog in Slowakije gebleven om mijn teamgenoten aan te moedigen maar zelf varen ging vanwege de pijn niet meer. Verschillende fysiotherapeuten uit andere teams hebben daar naar mijn schouder gekeken maar hun mening was niet eenduidig. In het Slowaakse ziekenhuis heb ik toen een speciale schouderbrace gekregen die mijn schouders op de juiste plek hield.
In de eerste week in Augsburg ben ik meteen naar de arts gegaan voor een diagnose. Het bleek dat er niets ernstig kapot was, dat was een meevaller. Een aantal gewrichtsbanden rondom het AC-gewricht waren uitgerekt, iets wat binnen zes weken weer genezen zou zijn. Ik mocht dus minimaal vier weken niets met mijn schouder doen, dit was niet zo moeilijk aangezien het nog steeds heel erg veel pijn deed. Ik ben toen in behandeling gegaan bij de fysiotherapeut van het Duitse team en na een paar weken mocht ik weer langzaam op het vlakke water varen. Nu, acht weken later, train ik weer volop en heb ik geen pijn meer in mijn schouder. Ik merk natuurlijk wel dat ik een aantal weken niets gedaan heb, ik ben sneller buiten adem en heb het gevoel minder kracht te hebben. Het gevoel in de boot en op het water is er nog, dus een hele grote achterstand heb ik gelukkig niet. Ik train mijn schouders nu extra zodat ze stabieler en sterker worden. Ik voel me goed en ik ben klaar voor de wereldkampioenschappen in Krakow. Een topprestatie verwacht ik niet, maar ik ben al heel blij als ik een goede run zonder pijn kan waarmaken.
